Ja, wie niet, denk je nu. Het is toch een complete chaos. Mensen zijn doodziek, de wereld houdt zijn adem in en tot 2 weken geleden nog gezonde bedrijven staan op omvallen.
Ja, daar kan ik zeker om janken, wat een ellende. Maar dat is niet de reden, want hoop verloren is alles verloren.
Ook niet de Telefaag die te pas en te onpas alles wat de branche doet om in ieder geval nog een toekomst te hebben, direct weer vergiftigt met nodeloze berichtgeving, van (juristen) die zo nodig hun naam in de krant willen zien en maar weer eens commentaar geven, zich niet realiserend dat de consument daar echt niet beter van wordt.
En toch is dat allemaal niet de hoofdreden dat ik wel kan janken, het komt door totaal andere zaken.
Bijvoorbeeld onze lezers die ons aanmoedigen en bedanken voor de snelle en adequate informatie, en ons ook een hart onder de riem steken: dank jullie wel!
Maar de eerste traan kwam toen een van de klanten van mijn vrouw, die bij het omboeken zoveel begrip toont en zelfs daarnet het restant van de reissom overmaakte met de mededeling: dan heb je dat alvast binnen in deze moeilijke tijd meisje.
Tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Er is nog hoop als we zo met elkaar omgaan, dan komen we er wel uit samen, met elkaar en voor elkaar.
Pas goed op elkaar!
Big Hugs
Zo is dat! Ik zat ook te janken toen de klant die ik belde dat hij niet op reis kon de volgende dag zei: meisje we boeken al 30 jaar bij jullie en jullie doen het zo goed…
Maar man, wat is het moeilijk momenteel.
Sterkte allemaal!