Ik was mystery buyer voor de Consumentenbond. Een lekkere binnenkomer als gloednieuwe adjunct-hoofdredacteur van uw lijfblad, maar het was toch wel uitgekomen.
We schrijven 1998. Ik liep als 20-jarige stage bij de Consumentenreisgids en bezocht reisbureaus voor een onderzoek. Een training was niet nodig. Ik ontving een A4’tje met de smoes (mijn ouders waren 25 jaar getrouwd en kregen een reis naar Zuid-Afrika) en de vragen die ik moest stellen. Een summiere briefing, dat zie ik nu ook wel in.
Op naar Eindhoven. Daar vroeg ik of het wel handig was om ‘s winters op safari te gaan, vanwege de zichtbaarheid van dieren. Het ‘goede’ antwoord had met de grashoogte en de omgekeerde seizoenen te maken. Dat gras gaf problemen. De telefoon stond roodgloeiend bij het Zuid-Afrikaans verkeersbureau, dat argwaan moet hebben gehad. Maar goed. Zodra ik de hoek om was, noteerde ik de antwoorden en deponeerde de meegekregen reisgidsen in de vuilnisbak (!). Bij een Haarlems reisbureau opperde de eigenaar een reischeque als geschenk. Dan konden de jubilarissen zelf de reis uitzoeken. Grote kans dat hij me doorhad, maar met deze houding scoorde hij geen punten.
Maar de meeste reisadviseurs deden hun best en struikelden vervolgens over het gras op de savanne. Dat vermoed ik althans, want ook ik weet niet hoe de uitkomst van het onderzoek wordt bepaald. De weigering van de Consumentenbond om dit te delen, vind ik raar. Wel misstanden constateren, maar verbetering onmogelijk maken.
Vanwaar dit rookgordijn?