Naar ‘Eindhoven Airport’ rijd je vanaf het station 18 minuten in een shuttlebus over troosteloze landweggetjes. Het geeft niet direct het Marco Polo-gevoel. Zorgelijker is de tekst op de kaart op de luchthavenkoffietafel: ‘ONZE BARISTA BELOFTE. Wij doen onze best om een heerlijk drankje voor je te maken. Niet tevreden? Laat het ons weten. Dan maken we het opnieuw.’
Hallo. Het gaat om een papieren beker warme drank uit een fabriekswege ingestelde machine. Dat moet in één keer lukken. Zeker als je barista bent (een titel die je krijgt in plaats van loonsverhoging).
In vakantieland wordt de Brabantse hulpvaardigheid voortgezet. Mijn vrouw was vroeger graag Kabouter Helpgraag. Ze kon geen selfiemakend stel zien of ze zei: ‘Zal ik ‘m maken?’ Ik verbood het haar.
Een selfie luistert nauw. Je wilt collega’s en vrienden op een vrolijk-obscene manier tonen dat 1) jíj wél in het buitenland bent; 2) je nog steeds bij elkaar… en 3) nog altijd die guitige donderstraal bent (tongpuntje in oor van je vrouw, enz.).
We hadden de mobiel nog niet uit de kontzak of een vrouw met zorghonger rukte zich los van haar terrasstoel om de foto te maken. Los van je halve hoofd er op en de bewogen beelden: je wilt geen geitig blij stel zijn. Tip van mijn zoon: ‘Zeg: weet u wat mevrouw? Doe maar een filmpje. En dan ga je twee volle minuten staan tongen. Dan vraagt ze het nooit meer.’
Daar zijn we weer te netjes voor. Om de hoek maken we stiekem een nieuwe selfie.