Vrijdag stond er een culinair avondje op het programma. Ik had chef-kok Tom Hartjes gevraagd om thuis voor ons te koken. Schijnt een trend te worden; mensen die heel lekker willen eten, maar het kun kinderen niet willen aandoen om 4 uur stil te zitten in een restaurant.
Julia was al druk wezen knutselen, ze had een prachtige koksmuts voor papa gemaakt.
Al snel bleek dat de gangen op het bord nóg beter tot leven kwamen dan op papier. Tonijn, coquilles, Black Angus… Ik ben zeer positief verrast door de wijze waarop Tom het concept home cooking uitdraagt:
• Hij kookt, maar je hoort hem niet.
• Iedere vraag over het eten wordt met passie beantwoord.
• Na het eten is de keuken schoon, met een hoofdletter S. Geen afwas, geen vuil, alsof er nooit een diner heeft plaatsgevonden (over peak-end rule gesproken!).
Het was alsof de gangen uit zichzelf op het bord verschenen, zonder dat er mensenhanden aan te pas kwamen. Ik heb ervaren dat de beste service misschien wel de service is, waarvan je later pas doorhebt hoe goed deze was.
De volgende ochtend rij ik met Julia naar het dorp. ‘Wat was het lekker gisteravond, hè pap? Maar ik wil dat jij de volgende keer de kok bent, want anders kun je nooit je koksmuts opdoen.’
Jan Lokhoff zegt
Soort ZRA-kok dus…