Ik heb heel wat losgemaakt met mijn TravInside-berichtjes over het gemiddelde uurtarief (70 euro) van ZZP’ers en de geadverteerde gratis service van ZRA’s. De discussie is opgelaaid en welke argumententen ook worden uitgewisseld, de slotsom is meestal 0 euro voor de gemaakte (vele) uren. ‘Klanten accepteren het niet, want het zou tot veel te hoge servicefees leiden.’
Reisverkopend Nederland leeft dus van krimpende commissies en steeds meer van de ingecalculeerde marges als er sprake is van ‘eigen werk’. Gelukkig gaan die DP-vakanties in toenemende mate over de balie, inclusief zogenaamde ‘pakketjes’. Het B2B-aanbod is daarvoor technologisch voorhanden en naast touroperators voorzien ook DMC’s in die behoefte. Het lijkt wel of de reisretail zich langzaamaan voorbereidt op nettoprijsleveranciers. Dat is een afgewongen proces, want lang niet ieders businessmodel is hier klaar voor, verre van dat.
Is de luchtvaart een voorbeeld? Ook bij de KLM betaal je tegenwoordig voor een koffer in Europa. De low-costers hebben het uitgevonden en inmiddels worden er miljarden mee verdiend. ‘U wilt naast elkaar zitten, dat is dan 15 euro…’ Je kunt het niet gek genoeg bedenken of de kassa rinkelt. Commissie op tickets is al vorige eeuws.
Ik laat het aan knappe koppen over om dit model te ‘vertalen’ naar leisureverkoop. De consument is verslaafd geraakt aan kortingen, is bij lange na niet merkentrouw en shopt en googlet naar de laagste prijs. Dus moet een reisretailer of ZRA wel meedoen. Supermarkten, slijterijen en drogisterijen doen niet anders. Ze leven van 2=1. Leveranciers betalen die discounts. In de reisbranche is het niet anders, behalve dan dat de concurrentie door hun directe verkoop richting retail nogal wordt verstoord…
Mag ik afsluiten met een anekdote? Een slimme reisagent voerde eind vorige eeuw een extra boekingsfee in van 25 euro. Als klanten al vroegen ‘waarom’, moest aan de balie worden gezegd: ‘Dat is per 1 januari ingegaan.’ Er kraaide geen haan naar.