De SGR overweegt haar risico’s te verkleinen via meer controles en indien nodig hogere garantiestellingen. Het fondsbestuur wil de actuele financiële posities van SGR-deelnemers gedurende het jaar door monitoren. Die liquiditeit is voor het fonds van groot belang als graadmeter voor de gezondheid van een bedrijf en geeft per controlemoment de mate van risico’s aan voor als er iets fout gaat (naast de al gestelde zekerheid via bankgaranties). Bij het faillissement van Oad bleek het kapitaal voornamelijk in steen en bussen te zitten en daar kan je geen schulden van betalen. Met geld op de bank wel.
Dat het Garantiefonds de bedrijfsgezondheid actueler wil monitoren is begrijpelijk. Een beoordeling aan de hand van (gedateerde) jaarreportages zegt (te) weinig over latere risico’s. Wel rijst meteen de vraag hoe de SGR dat in de praktijk regelt? Wat uiteindelijk de reisbranche daardoor aan hogere zekerheden moet gaan ophoesten, zal ook iedereen bezig houden. Seizoenspatronen vormen daarbij een heikel punt. Je moet insider zijn om die goed te kunnen beoordelen. Uiteindelijk lijkt onkunde op dit vlak bij de Rabobank (nieuwe directie?) Oad de kop te hebben gekost. Ik wens de familie Ter Haar alle succes toe!
Met name de uitvoering van de actuele controle is een vraagteken. Stroopt de SGR met een team controleurs de branche af? Moeten de bedrijven maandelijks met de billen bloot? Is deze rapportage te automatiseren? Gaat dit geld kosten en leidt dit tot hogere garantiestellingen? Daar zit natuurlijk geen reisbedrijf in deze tijd op te wachten.
Peter Silbermann zegt
Jan, wie ben jij om te kunnen beoordelen dat onkunde bij de Rabobank OAD de kop heeft gekost?