Zo, we zijn weer in de realiteit. Het nieuws is weer het nieuws. Sorry familie Hazes, plakpubers en voetbalvrouwen met Michelin-lippen, nu even niet. De wereld staat in brand en het nieuws is keihard, meedogenloos en intens triest. Ik heb het ook niet over Ajax.
Ik schrijf dit dan ook vanuit mijn thuisfort. Ik trek het niet meer. Ik heb alle matrassen tegen elkaar gezet en het overdekt met lakens. Ik heb zaklampen, een laptop en een 300 grams zak Paprika Chips. Afgesloten van de buitenwereld, mij te wreed.
Want hoe nu verder? Ik heb net bijna alle partijprogramma’s voor november gelezen, maar ik begin te huilen en krijg paprikapoeder in mijn oog…
Wie dan?
Wie dan? Maar echt? Onze grotere steden kennen gettovorming met bomaanslagen en de overheid maakt zich zorgen over fruitvapes en blikjes maar vergeet dat er ieder weekend een hoeveelheid pretpillen en poedersuiker doorheen gaan, en we vinden het allemaal normaal. Het een heeft met het ander te maken. Advocaten en getuigen worden neergeschoten maar als je zelf genoeg lijnen trekt om een atletiekbaan te beginnen, ben je onderdeel van het probleem. Maar wie doet er wat aan? Onze (toekomstige) regering? Gelukkig kan nu de dop niet meer van colafles af!
De overheid pompt 200 miljoen in een slavernij-fonds dat straks vast gebruikt gaat worden voor bijeenkomsten waar toch alleen maar mensen komen die daar allang bewust van zijn. Ik denk altijd, geef Suriname 200 miljoen onder voorwaarde het te investeren in een sterk verkeersbureau, om het fantastische land te promoten voor toerisme. Is Colombia ook goed gelukt.
KLM
Preken voor eigen parochie zet zo weinig zoden aan de dijk. Een beetje zoals de ‘nieuwe’ wokeheid van KLM, wat verder goed bedoeld is, maar je kunt niet je niet profileren als groot voorvechter voor de LBGTQ+ rechten als je die alleen doet naar bestemmingen waar ze er gelukkig ook van bewust zijn dat liefde liefde is. Maar dat is niet overal ter wereld. Ik waardeer alle inzet, maar schoenmaker blijft bij je leest. Ga vliegen. Verbind mensen letterlijk. Doen wij het wel figuurlijk. Blijf als reisbedrijf verre van statements als je die niet waar kunt maken.
U leest, ik ben een beetje cynisch aan het worden in mijn kamer-iglo. We kunnen onze eigen problemen niet eens oplossen, laat staan de continue horror elders. En vergeet niet: er zijn meer dan 30 andere oorlogvoerende conflictgebieden in de wereld, al tijden. Maar dat is vooral in Afrika, dat heeft zich nog nooit iemand om bekommerd hier.
Terrasje
Angry Old Man wordt er wel eens geroepen. Is ook zo, zeker angry. Dat is omdat ik te veel om deze wereld geeft om er niet voor te vechten. Daarom mijn advocatuur voor reislust. Om met andere culturen te spreken. Niet met de beleidsbepalers, of die nu democratisch, via overerving of met een geweer aan de macht zijn gekomen. Maar met jij en ik. De man en de vrouw die aan het einde van de maand iets rustiger aan moeten doen. Die genieten van een terrasje en elkaar helpen als dat even moet. Als ik een ding heb geleerd is dat in elke cultuur vaders en moeders doorgaans heel veel van hun kinderen houden. Die gunnen we allemaal beter. Als je het daar met elkaar over hebt, is er een mooi startpunt.
