Column: Van Dick naar Johan

Rome is gevallen. Dick Benschop stopt ermee. En ze leefden nog lang en gelukkig…

Het meest recente nieuws over het aanstaande vertrek van de Schiphol CEO is voor velen een zucht van verlichting. ‘Off the record’, maar ook steeds meer publiekelijk, kwam uit alle hoeken van de (top van de) reiswereld zware kritiek. De kritische pers heeft zich laten horen en bovenal liet het personeel dat daadwerkelijk op Schiphol werkt, zich niet onbetuigd. Dat is durf tonen en hart voor de zaak hebben, waarvoor ik respect wil uitspreken.

Hoewel het usance is na zulk nieuws de boel met de mantel der liefde te bedekken, lijkt me dat niet per se een goed idee. Schiphol is ook deze week nog een organisatorisch Tsjernobyl. Dick is weliswaar weg, en weg is weg, is een oude journalistieke regel. Maar het probleem niet. De coach is de laan uitgestuurd, maar het team staat nog op degraderen.

Noodzaak

De noodzaak voor een snelle oplossing is echter wel van immens groot belang. Ik mag hopen dat de shortlist van potentiële opvolgers al is geappt, en dat deze ook direct aan de slag kan/kunnen. Geen honderd dagen gezeur om even rustig in te werken en de pers te ontlopen, maar meteen, huppakee, handen uit de mouwen en bouwen, breken, ingrijpen, betalen, compromissen sluiten, compromisloos zijn, aanwezig zijn en motiveren. Bij voorkeur iemand met Schipholbloed, kennis van de luchtvaartindustrie en, for once, juist niet iemand die ‘goed de weg weet te vinden in Den Haag’.

Bananenrepubliek

Want in de Hofstad ligt natuurlijk ook een significant deel van het probleem. Er zal vandaag ongetwijfeld politieke druk hebben meegewogen, maar al met al blijven onze beleidsbepalers toch een grote mate van metaalmoeheid vertonen, zeker als het gaat om onze luchthaven. Het woord ‘Bananenrepubliek’ hoor en lees ik de laatste tijd veel als het gaat over Nederland.

Niet alleen is het onprettig woord, het klopt ook niet. De uitdrukking ‘Bananenrepubliek’ staat volgens Wikipedia voor ‘een politiek instabiel, corrupt land dat vaak rijk is aan grondstoffen en waar staatsgrepen en revoluties aan de orde van de dag zijn.’ Die vlieger gaat hier niet op. Boeren, inflatie, gas, asielzoekers…het koloniaal verleden, het politiek correcte heden en de peperdure toekomst. Waren we maar een ‘Bananenrepubliek’ zou ik zeggen. Anno 2022 hebben we hier de Tulpenrepubliek, een mopperende steeds gemakzuchtiger zich suf bestellende en dikker wordende samenleving met bovenal die uit de VS overgewaaide woke monddode ‘Ja laat eigenlijk maar’-apathie. Waar we ooit het waardevolle  ‘Ja, maar’ zeiden…

Niet verzwakken

Daarom is het als reisbranche van groot belang publicitair niet te verzwakken en juist nu kritisch te blijven en politieke antwoorden te eisen op vragen die eindelijk een antwoord verdienen. De overheid doet niet echt veel omdat het einddoel met onbedoelde middelen toch wordt bereikt, zo lijkt het. Het complexe dossier Schiphol wordt nu behandeld alsof ze een drukke straat verkeersluw wil maken en daarom nu maar even snel doorloopt als er weer eens een verkeersongeluk gebeurt. Uiteindelijk rijden mensen dan wel om toch? Of je vervangt de hoofdagent, zoals nu.

Holland, fly over country

Natuurlijk zijn er plannen gemaakt, afspraken neergelegd, maar toch kan het geen kwaad om de discussie nogmaals heel serieus aan te gaan en gewoon besluiten te nemen. Goed of niet, maar neem ze, opdat iedereen weet waar het aan toe is en verder kan. Het DNA van Schiphol, Lelystad, natuurgebieden, omwonenden, extra pier, KLM en haar rol in de AF/KLM groep en wat dat mag kosten. Dat soort dossiers.

Economische haast

Er is ecologische maar zeker ook economische haast. Het vestigingsklimaat van Nederland staat onder druk, de rol van Schiphol. Grootmachten United en Emirates hebben sinds vandaag een beetje verkering en Turkish Airlines liet deze week weten in passagiersaantallen de grootste airline ter wereld te zijn., Vanaf de gloednieuwe wachtrijvrije airport in Istanbul, een zeer grote concurrent van Schiphol.

Op Schiphol staan ook volgende week nog bejaarde Oekraïense vluchtelingen zonder ticket in de rij, uit heimwee naar de goede oude Sovjettijden. Naar boven kijkend, naar de waterstofstrepen van airlines die naar heel andere hubs vliegen…

Het dak lekt, maar erger, de fundering wankelt. Ik weet zeker dat de hele reisindustrie in de rij staat (pun intented) om met de nieuwe CEO iets heel moois en duurzaams te gaan bouwen.

De schouders eronder allemaal, op naar Schiphol 2.0, of waarom niet, Johan Cruyff Airport.