Zaterdag 1 juli is het Keti Koti en de marketingbureaus maken overuren. Let de komende week maar eens op hoeveel reclames er de server afvliegen naar uw socials of inbox. Een orgie van politieke correctheid van grote bedrijven die graag meer van uw geld willen, maar verdomd goed weten dat uw geweten dan wel afgekocht moet worden. Een beetje zoals de gemiddelde cast van een nieuwe Netflix serie: drie blanken, een donkere gay en een slimme Aziaat. In de bijrol een transgender en voilà, de blanke middenklasse kan met gerust hart kijken en de adverteerders er probleemloos bij aanhaken. Gek genoeg zie je nooit drie donkere gays en een blanke. Dat vinden velen denk ik nog te eng en niet komisch.
Toniet
Als meest vooraanstaande bedrijf in het geweten-segment kennen we natuurlijk allemaal Tony Chocolonely, die van die inderdaad verdraaid lekkere Caramel Zeezout. Zij mailden mij deze week of ik de petitie wilde ondertekenen dat Keti Koti een nationale vrije dag wordt, iets waar ik verder geen moeite mee heb. De schijnbaar goede intenties van Tony daargelaten word ik er wel een beetje moe van de corporate bemoeienis met zaken die niet over het product zelf gaan. Tony heeft deze week een vervolginvestering ontvangen van 20 miljoen (in afwachting van goedkeuring van ACM) van investeerder Verlinverst. Een groots speeltje van de adellijke Belgische miljardairsfamilie De Spoelberch. Niets aan de hand toch? Leuk bericht overigens, dat ook op het kantoor van Tony al maanden te lezen viel, uit het Belgische Magazine De Tijd van 11 februari. ‘De rijkste familie van ons land, de Spoelberch, investeert al jaren in Iran, zelfs in een internetbedrijf dat mogelijk in de kaarten van het Iraanse regime speelt.’ (https://www.tijd.be/politiek-economie/belgie/algemeen/belgies-rijkste-familie-de-spoelberch-doet-omstreden-investeringen-in-iran/10446551.html).
Tony chocoholy crap…
Reisbranche
Afijn, Keti Koti is ook naar de reisbranche overgeslagen zoals u weet. Slaafvrije vakanties heet het hip. Het is in de podcast van mijn collega’s al aan bod gekomen (link) dus ik ga verder niet op dit voorbeeld in. Maar hoe je slavernij kunt linken aan vakanties is me een raadsel. ‘Slaafvrije vakanties’, hoe verzin je het! Ja, ga niet naar Mauretanië maar dat liep volgens mij geen storm. Sla-vrije vakanties snap ik nog wel, ik ruil op mijn vakantie doorgaans ook de Garden Salad in voor een portie Nachos Fully Loaded. Je bent op vakantie of niet. Alaaf-vrije vakanties, ook een uitstekend idee als man van boven de rivieren. Maar dit?
Slavernij was gelukkig in zeer grote mate al afgeschaft toen het mondiaal massatoerisme nog niet eens bestond. Maar loop ITB eens over, ook zo’n blanke bijeenkomst. Verdiep je eens in cijfers en financiële stromen, ga op reis en praat met toeristische toeleveranciers die hun kinderen na Covid eindelijk weer naar een goede school kunnen sturen. En zo heb ik nog vele voorbeelden.
Simpelweg
Wat er simpelweg gebeurt, is het volgende: maatschappelijk verantwoord ondernemen wordt opeens gekoppeld aan trending topic slavernij. En dat is niet fair. Uiteraard: de toerisme-industrie moet zich nog altijd, en liefst vaker, verplichten in de spiegel te kijken of de rijkdom eerlijk wordt verdeeld en niet lichtzinnig om te gaan met maatschappelijke verantwoordelijkheid, zeker ook op de vakantieplek zelf. Eens, eens, eens.
Maar om dat nu aan Keti Koti te verbinden is nogal, hoe zal ik het zeggen, (blanke) betweterij van de bovenste plank, het riekt zelfs een klein beetje naar racisme. Beetje walgelijk eigenlijk, een misplaatste middelvinger naar waar het werkelijk om gaat. Keti Koti is Keti Koti en mag van mij zeker een vrije dag worden. Maar slaafvrije vakanties is een heel nare, naar klinkende en volkomen onterechte term die snel moet verdwijnen. Mogen we dan eigenlijk nog wel naar Suriname? Ik hou van Suriname, ik ben er eenmaal geweest en dat was genoeg om een beetje verliefd te worden. Ik heb vele mensen aangeraden te gaan. Is dat ok, of had ik dat dan juist niet moeten doen?
Slaafvrije vakanties is een rot-term, een verdienmodel, egotripperij, een marketingtruc, een onderhuidse puist op een gladgestreken tronie. Allicht valt er wat te halen uit het 200 miljoen reserveringsfonds dat is aangekondigd. Is dat het? Lekker je geld tellen bij de nieuwste smaak slaafvrije chocola: bladgoud met Iraanse pistache.
