Mijn reislust bracht mij dit najaar naar China, zonder meer een hele mooie bestemming. Afijn, ik keurig thuis mijn huiswerk gedaan en alle hoogtepunten van Hong Kong, Chengdu (panda’s!), Guilin en Chongqing op mijn lijstje.
Alle hoogtepunten?
In Chongqing, een neon verlichte sci-fi megastad met 23 miljoen inwoners, sloeg de nieuwsgierigheid toe. Waar waren alle voetmassage-tentjes die ik in Hong Kong en Chengdu wel gezien had? Steeds als ik ergens hoopvol naar binnen keek, stonden er wel ligbanken, maar daar werden geen vermoeide voeten tot leven gewekt, maar oorschelpen schoongemaakt. ‘Gadver de gadver’, was mijn eerste reactie. Maar toch, na het zien van acht van deze tentjes werd ik nieuwsgierig. Je bent reisschrijver of niet.
Ik ging liggen op een chaise longue, en via Google Translate kwamen we uit op iets van zes euro. Met een soort pen-pincet ging de jongeman mijn linkeroor in. ‘Oh oh’, dat zag er niet goed uit, las ik vervolgens op zijn vertaalapp. Infectie! Hij liet het zelfs zien. Tot mijn schrik beschikte de penpincet ook over een camera en stond er voor mijn stoel een tv met een live feed van de binnenkant van mijn oor. Ik heb veel gezien in mijn leven, maar dit was nieuw. Maar het was duidelijk, ellende. Had ik geen pijn dan, of koorts? Voor drie euro meer zou hij een beter middel gebruiken, dat hielp misschien. Mak ging ik akkoord. Ik dacht als hypochonder uiteraard meteen al aan kanker, maar ik maande mijzelf tot rust. Drie euro ging best, misschien viel het mee.
Nu liet hij mij live meekijken op Oor TV. Nee, dat zag er toch niet best uit. Het schraapte wat en mijn oor werd gevoelig. Was het wel zo slim in het toeristisch hart van de stad een Chinese tiener met je trommelvlies te laten spelen?
Nee, nee, het was echt wel erg. Ik moest eigenlijk meteen naar een dokter. Omdat ik nergens pijn had, leek me logisch te stellen dat ik dit bij thuiskomst zou doen. Opnieuw, al zeker twintig minuten in de behandeling, praatte mijn ‘ear guy’ zijn telefoon weer vol. ‘No, western medicine is not good for this, Chinese medicine is much advanced and we have a doctor here’.
Het begon te dagen, daar in mijn TL verlichte oorsmeerhol van in de krochten van de befaamde Hongya Cave. Ik werd ouderwets gepiepeld. Een nieuwe truc. De taxichauffeurs van de medische onderwereld. Ik volharde, en mijn argument dat de behandeling in Nederland gratis was, was genoeg voor hem om zijn vertaalapp af te sluiten. Mijn rechteroor deed hij nog wel; gek genoeg was hij daar in 2 minuten mee klaar.
Geef een reactie