‘Soms een beetje last van je midlifecrisis?’ werd er gelachen aan de lunchtafel op werk, nadat ik vertelde te overwegen mijn motorrijbewijs te gaan halen. Dat lijkt me namelijk wel wat. Niet voor mijn dagelijks vervoer, maar als ietwat laffe mooiweer-rijder op veilige landweggetjes. Laf, maar dan wel laf met een motor, zo bedacht ik me, is nog altijd beter dan stoer zonder motor. Sinds ik jaren geleden gestopt ben met roken, mis ik toch iets wat me een zekere coole rebelsheid geeft. En dan beginnen ze over een midlifecrisis…
Natuurlijk heb ik een midlifecrisis op mijn 55e. Een klassieke niet te missen jeuk aan mijn ziel dat ik op moet schieten. Maar nog meer aan de motorische opwelling, merk ik het ook aan mijn reisgedrag. Ik erken mijn leeftijd totaal nog niet, mentaal dan. Google ‘50 plus reizen’ en je krijgt allemaal sleutelwoorden als ‘volledig ontzorgd’, ‘heerlijk luxe’ en de meest vreselijke van allemaal: ‘genieten’. Op de bijpassende foto zie je dan een geslaagde blanke vijftigplusser met grijzend golvend haar in een witte spencer echt ‘ontzettend genieten’ met z’n eerste vrouw in avondjurk (want zij ook ietwat grijzend; je ziet de foto nooit met zijn geheime 23-jarige Play-Doh’tje en haar nieuwe Rolex) in een of ander peperduur vijfsterren resort. Het zijn ook nooit eens Arie en Riet die na een leven lang werken bij TATA in IJmuiden aan een luxe wine-tasting zitten. Het huidige imago van 50 plus reizen is de VVD-variant van een busreis naar een Duitse kerstmarkt met verkooppresentatie van het anti-reumatisch thermodekbed van Dr Schnutzenhausen tijdens de koffiestop aan de grens.
Ik sla even over. Voor mij nog even geen ‘50 plus reis’, in welke vorm dan ook. Ik heb de hele midlife ‘reisis’ dus gebruikt om mijn bucketlist overhoop te gooien. Ik wil niet genieten; ik wil tegenslag, uitdagingen, verwondering, ik wil Marco Polo’en. Afgelopen jaar bracht het me al naar noordelijk India en zuidelijk Oman, waar ik zo goed als geen westerse toeristen ben tegengekomen. Het was te heet, te nat, te druk, te ongeregeld, te, te…van alles. Dat is pas genieten!
Ik wil en ga me niet de godganse dag vervelen op de Malediven. Niet dat paradijselijke bestemmingen me niet trekken. Het hangt er alleen een beetje hoe je het paradijs definieert. Ik leerde laatst over Socotra, een Jemenitisch eiland waar je na enige moeite om er te komen een soort Robinson Crusoe-eiland vindt, zonder hotels, elektra en wifi. Dat staat nu in de top 3. In het najaar reis ik twee weken door onbekender China. Ik wil heel graag terug naar Afrikaanse chaos en medemenselijkheid. Ik droom ervan om ‘s avonds te struinen door de oude wijken van Napels, de stad van Parthenope en Maradona, en met alle gekken daar naar het kolkend voetbalstadion gaan.
Ik kan het iedereen aanraden zo’n crisis. Afijn, u snapt, die motor gaat er gewoon komen…
Geef een reactie